ความทรงจำสีจางๆ บนผืนฟ้า

สวัสดีครับ คุณ……เราเคยเจอกันเมื่อ 10 ปีที่แล้ว
ผมยังจำคุณได้ดี”

มีใครสักคนมาถามคุณแบบนี้คุณจะรู้สึกเช่นไรครับ?

……………………………
เรื่องเล่าวันนี้ที่ผมจั่วหัวคำถามไว้
เป็นเรื่องจริงที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวานนี้เองครับ ^^

ถ้าจู่ๆมีคนบอกว่าจำคุณได้ เราเคยเจอกันเมื่อ 10 ปีที่แล้วพร้อมเรียกชื่อคุณอย่างถูกต้อง
ผมว่าเราคงแปลกใจมาก บางทีอาจถึงขนาดคิดว่าเป็นพวกมิจฉาชีพหรือเปล่า
“10 ปีเนี่ยนะไม่น่าเป็นไปได้!!”

ลองฟังเรื่องน่าประทับใจเรื่องนี้พร้อมๆกันนะครับ

ระหว่างกลับจาก Singapore และเครื่องบินวางระดับ
ที่ความสูงเดินทาง
น้องลูกเรือได้ขออนุญาตเข้ามาใน Cockpit

“กัปตันครับผู้โดยสารขอให้กัปตันเขียนสมุดปูม
เดินทาง(หรือ Captain’s Log Book) ให้หน่อยนะคับ”

“ได้เลยครับเดี๋ยวผมจัดการให้”
ผมตอบโดยทันที เพราะปกติผมยินดีมากอยู่แล้วที่จะเขียนบันทึกความทรงจำดีๆให้กับผู้โดยสารตัวน้อยของเรา เพราะส่วนใหญ่จะเป็นผู้โดยสารเด็กๆที่เอาสมุดเล่มนี้มาให้ผมเซ็น

แต่วันนี้ไม่ใช่ครับ…เจ้าของสมุดเล่มเล็กนี้เป็นชายหนุ่ม
เขาร่วมเดินทางกับการบินไทยเป็นจำนวนนับครั้งไม่ถ้วน นี่คือหนึ่งในผู้มีอุปการะคุณกับเราโดยแท้จริง

ตอนแรกก็ลังเลว่าจะเขียนเฉพาะข้อมูลเดินทาง
หรือจะวาดรูปการ์ตูนให้ เหมือนกับที่เคยทำให้ผู้โดยสารที่เป็นเด็กเล็กๆหรือไม่

สำหรับผู้มีอุปการะคุณเช่นชายหนุ่มท่านนี้
ผมเต็มที่และเต็มใจจะวาดรูปให้เหมือนเคยครับ

หลังจากนั้นผมก็ฝากน้องลูกเรือนำสมุด
log book คืนให้ผู้โดยสาร

เมื่อเครื่องลงจอดที่สุวรรณภูมิ
มีลูกเรือสุภาพสตรีท่านหนึ่งโทรศัพท์เข้ามาขออนุญาตผมว่าผู้โดยสารที่ผมวาดการ์ตูนและเขียน
Log Book ให้เมื่อสักครู่นี้
อยากจะขอเข้ามาพบผมใน Cockpit

ผมยินดีไม่มีปัญหาครับเพราะเครื่องจอดสนิทเรียบร้อยแล้ว ผมจึงเชิญผู้โดยสารท่านนั้นเข้ามา

เราได้มีโอกาสถ่ายรูปร่วมกัน
ทำความรู้จักกันเล็กน้อยก่อนกล่าวขอบคุณ
ท่านผู้โดยสารท่านนั้น แล้วจึงแยกย้ายจากกันไป

ภายหลังได้ทราบจากลูกเรือสุภาพสตรีที่พาผู้โดยสารท่านนั้นมาพบผมใน Cockpit ว่า..

ระหว่างที่เธอกำลังให้บริการผู้โดยสารท่านอื่น
มีลูกเรือที่เป็นเพื่อนร่วมงานเธออีกคนหนึ่งนำสมุด Log Book ของผู้โดยสารมาให้แล้วกล่าวว่า

“พี่คะมีผู้โดยสารท่านหนึ่งฝากสมุด log Book ให้พี่แล้วนำไปให้กัปตันเซ็นให้เขาหน่อย
เขาบอกว่าเขาจำพี่ได้ว่าเคยเจอพี่บนเครื่องการบินไทยเมื่อ 10 ปีที่แล้ว
แล้วเขายังเรียกชื่อพี่ได้อย่างถูกต้องอีกด้วยนะคะ”

“10 ปี! จำชื่อพี่ได้ด้วยหรอ”
เธอกล่าว ด้วยความแปลกใจ

จนเมื่อเครื่องจอดที่สุวรรณภูมิเรียบร้อย เธอได้มีโอกาสไปพบผู้โดยสารท่านนั้นเพื่อนำสมุด Log Book ไปคืน
“ความทรงจำสีจางๆก็ได้เริ่มก่อตัวขึ้น..”

ใช่แล้วเธอจำผู้โดยสารท่านนี้ได้
เธอเคยเจอเขาเมื่อ 10 ปีที่แล้วจริงๆด้วย
บนเที่ยวบินที่เดินทางสู่ลอนดอน
จากนั้นเขาก็แนะนำตัวกับเธอ บทสนทนาของคนสองคนที่ไม่ได้เจอกัน 10 ปีก็เริ่มต้นขึ้น😊

หลังจากนั้นทั้งสองก็กล่าวร่ำลากัน..
โดยไม่ได้มีการแลกเบอร์ติดต่อหรือช่องทางการติดต่ออื่นใดๆ

นี่คือบทพิสูจน์ของความทรงจำที่งดงามและบริสุทธิ์
ที่ไม่ต้องการอะไรหรือเงื่อนไขใดๆทั้งสิ้น

ปล่อยให้เวลามันทำหน้าที่ของมัน
เขาทั้งคู่จะได้เจอกันอีกหรือไม่..ไม่มีใครตอบได้

แต่ความทรงจำงดงามลักษณะนี้
เกิดขึ้นเสมอบนเครื่องของการบินไทย

เราดีใจที่เป็นส่วนหนึ่ง ในความทรงจำที่งดงามสำหรับการเดินทางของคุณไม่ว่ามันจะนานสักเพียงใด

แล้วเราจะได้เจอกันอีกแน่นอน
บนฟากฟ้าที่กว้างใหญ่ผืนนี้….
แล้วเราจะรอคุณที่เดิมนะครับ

: เสียดายผมไม่ได้ขออนุญาตท่านผู้โดยสารท่านนั้น
จึงไม่สามารถนำรูปถ่ายของเขามาลงได้ครับ