“ฟ้ายังฟ้าอยู่”

: วันอังคารที่ 10 กันยายน พุทธศักราช 2562

2 วันที่ผ่านมาได้มีโอกาสมาที่โรงพยาบาลรามาธิบดีได้มาเป็นวิทยากรร่วมแลกเปลี่ยนเรียนรู้
กับอาจารย์คุณหมอและเจ้าหน้าที่โรงพยาบาลรามาธิบดีเป็นเวลา 3 วันในหัวข้อ Facilitators Skills

วันนี้ระหว่างทางกลับบ้านได้มีโอกาสเดินผ่านอาคารผู้ป่วย เห็นผู้ป่วยจำนวนมากนั่งรอคอยการตรวจรักษาจากแพทย์

เห็นใจและเข้าใจทั้งสองฝ่ายจริงๆครับ
ทั้งตัวผู้ป่วยเอง กับปัญหาโรครุมเร้า
แพทย์เจ้าหน้าที่ที่ต้องทำงานกันอย่างหนักหน่วง

คนส่วนใหญ่ที่มาโรงพยาบาล
ก็ล้วนแต่มีความทุกข์ด้วยกันทั้งสิ้น

สุภาพสตรีท่านหนึ่งเพิ่งเดินผ่านผมเมื่อสักครู่เธอใช้กระดาษทิชชู่ซับน้ำตาด้วยความรู้สึกอะไรบางอย่างในจิตใจเธอ ที่ผมไม่ทราบได้

ผมยังเดินมุ่งหน้าต่อไป…
ฉับพลันทันใดไม่นานนักท้องฟ้าที่เคยดูสว่างสดใส
ก็เต็มไปด้วยเมฆฝนเริ่มเข้ามาปกคลุม

มันกำลังสะท้อนเรื่องราวบางอย่าง ในจิตใจผมได้เป็นอย่างดี

“อย่ามองชีวิตเราเป็นเหมือนกลุ่มเมฆฝนเลยครับ”

ชีวิตของเราเหมือนท้องฟ้าคราม
ที่กว้างใหญ่ต่างหาก

กลุ่มเมฆพัดเข้ามาก็เหมือนกับ”ปัญหา”
พัดเข้ามาแล้วก็ผ่านไป…

แต่สิ่งที่ยังคงอยู่ต่อไปคือท้องฟ้า
ฟ้าที่ยังคงอยู่ต่อไป …ฟ้าคือตัวเราเอง

แม้วันพรุ่งนี้จะไม่ใช่ฟ้าที่สดใส
จะมีก้อนเมฆพัดเข้ามาบ้าง…

หรือมันอาจจะเป็นส่วนหนึ่งของฟ้าตลอดไป

ก็เพราะเมฆนี้ไม่ใช่เหรอครับ
ที่ทำให้ท้องฟ้าดูสวยงาม

เพราะภาพท้องฟ้าที่สวยงามในงานศิลปะ
ล้วนแล้วแต่มีเมฆเป็นส่วนหนึ่งของฟ้าทั้งสิ้น

ชีวิตมันก็แค่นี้ครับ..จะสวยงามก็อยู่ขึ้นอยู่กับ
มุมมองและการเรียนรู้ที่จะอยู่กับมัน

เดินมาถึงรถ ฝนเริ่มปรอยและลงเม็ดแล้ว

ทุกก้าวเดินในโรงพยาบาลวันนี้…
ทำให้ผมเข้าใจความหมาย
ในการมีชีวิตอยู่ขึ้นเยอะเลยครับ

ชีวิตคือท้องฟ้าหาใช่ก้อนเมฆ
“ฟ้ายังฟ้าอยู่”

กัปตันหมี