Series Connect the dots
เรายังคงอยู่ในซีรีส์เรื่องราวของการสะสมจุดและการต่อเชื่อมจุดบนทางเดินชีวิตของเราอยู่นะครับ (ใครยังไม่ได้อ่านอ่านได้ในโพสต์ก่อนหน้านี้นะครับ)
ใครที่รู้สึกว่าระหว่าง””จุด” ในชีวิตมันช่างห่างไกลกันเหลือเกินอยากให้อ่านเรื่องราววันนี้ครับ “นักบินเท้าเปล่า”
ย้อนหลังกลับไปหลายปี วันนั้นจำได้เป็นวันที่ฝนตกหนักในกรุงเทพฯตั้งแต่เช้าตรู่ ผมรีบตื่นขึ้นมาเพราะมีนัดหมายกับลูกศิษย์ที่บินมาจากแดนไกล
เขาชื่อ Alex เป็นชาวสิงคโปร์ครับ เขาซื้อชั่วโมงด้วยการค้นข้อมูลทางอินเทอร์เน็ตและจ่ายเงินให้ทางบริษัทการบินไทย
ผ่านบริษัทตัวแทนเพื่อมาฝึกบินเครื่องฝึกบินจำลองหรือ simulator จุดหมายของเขาคือการไปสอบเป็นนักบินของคาเธ่ย์แปซิฟิกซึ่งต้องมีการทดสอบบินใน simulator เป็นด่านทดสอบสำคัญ
เราพูดคุยกันผ่านอีเมลมาสักพักนัดหมายกันเรียบร้อยว่าเราจะมาเจอกันในเช้าวันอาทิตย์ที่คาดว่าการจราจรไม่น่าจะติดขัด….แต่ทุกอย่างผิดจากแผนการที่เราคิดไว้ ด้วยฝนที่ตกหนักตั้งแต่เมื่อคืนทำให้ถนนในกรุงเทพฯโดยเฉพาะวิภาวดีรังสิตเป็นอัมพาตน้ำท่วมเกินครึ่งเข่าตั้งแต่เซ็นทรัลลาดพร้าวไปจนถึงการบินไทยสํานักงานใหญ่
ผมติดอยู่ตรงเส้นรัชโยธินเกือบชั่วโมงแล้ว
ระหว่างนั้นก็ส่ง message คุยกับ Alex ตลอด
ด้วยคิดว่าทุกอย่างจะราบรื่น Alex จึงจองตั๋วเครื่องบินกลับบ้านที่สิงคโปร์ไว้ในช่วงบ่าย แต่ตอนนี้เขายังไปไม่ถึงไหนเนื่องจากการจราจรในกรุงเทพฯเป็นอัมพาต Alex ติดอยู่บนถนนไม่ไกลจากบริษัทการบินไทยแต่เขาไม่สามารถที่จะมาถึงบริษัทได้ด้วยยานพาหนะใดๆเพราะถนนถูกปิดจากน้ำท่วมขัง
ทางเดียวที่ Alex จะเดินทางมาถึงการบินไทยเพื่อเข้า simulator ได้คือการลงเดินด้วยเท้าเปล่า!!
เด็กหนุ่มสิงคโปร์ไม่คิดว่าจะเจอความโกลาหลในกรุงเทพฯเขาดูเป็นกังวลมากทั้งเรื่องการที่จะฝ่าน้ำท่วมมาถึงการบินไทยและกังวลว่าจะไปไม่ทันเครื่องบินในช่วงบ่ายที่จองตั๋วไว้
สภาพผมกับ Alex ไม่ต่างกันครับ ผมต้องจอดรถไว้ที่ปั๊มน้ำมันแห่งนึงก่อนถึง 5 แยกลาดพร้าวแล้วพยายามจะหามอเตอร์ไซค์รับจ้างเพื่อไปถึงการบินไทยโดยเร็วที่สุด
แต่แม้แต่มอเตอร์ไซค์ก็ไม่สามารถจะฝ่าน้ำท่วมไปถึงได้ผมจึงจำเป็นจะต้องลงเดินเช่นเดียวกับ Alex เราทั้งสองคนเดินและเดินใช้เวลาเกือบชั่วโมง กว่าจะฝ่าฟันไปถึงการบินไทย
เราทั้งคู่มาถึงหน้า simulator ช้ากว่าเวลาที่ Alex จอง simulator ไว้เกือบชั่วโมง แต่ด้วยความกรุณาของเจ้าหน้าที่การบินไทยก็ขยับเวลาให้ Alex ได้ใช้การในการฝึกฝนอย่างเต็มที่ไม่ลดทอนเลยแม้แต่นาทีเดียว
แต่สิ่งหนึ่งที่เราสองคนไม่เคยคิดจะทำมาก่อนก็คือเราจำเป็นต้องถอดรองเท้าไว้หน้า simulator ครับเพราะสภาพที่เราเดินมามันทั้งเปียกและชื้น รองเท้าและถุงเท้าของเราเต็มไปด้วยน้ำ คงไม่ดีแน่ถ้าจะใส่รองเท้าที่เปียกและอับชื้นแบบนั้นในการบิน simulator 4 ชั่วโมงเต็ม
จึงเกิดภาพเป็นนักบิน 2 คน บิน simulator ด้วยเท้าเปล่า! ทั้งครูและลูกศิษย์สะบักสะบอมทุลักทุเลพอสมควรเลยในวันนั้น Alex เองก็กังวลในเรื่องการเดินทางกลับบ้านของเขาในบ่ายวันนั้นด้วย ทำให้การฝึกในวันนั้นมีข้อจำกัดมากมาย
ผมสังเกตเห็นว่าลูกศิษย์ของผมจากแดนไกลคนนี้มีเรื่องกังวลใจหลายอย่างทำให้ประสิทธิภาพในการบินของเขาในวันนั้นไม่เป็นดั่งใจที่เราทั้งสองคนคาดหวังไว้
หลังจากฝึกเสร็จผมตบไหล่เขาเบาๆและให้กำลังใจขอให้โชคดีในการสอบเราทั้งสองทำดีที่สุดแล้วจริงๆ
Alex กลับไปบ้านที่สิงคโปร์เพื่อเตรียมตัวในการสอบที่จะมาถึงในอีกไม่ถึง 2 อาทิตย์ถัดมา
หลังจากนั้นผมก็ได้ยินข่าวจาก Alex ว่าเขาไม่ผ่านการทดสอบซึ่งผมเข้าใจและไม่ได้แปลกใจนักเนื่องจากเห็นความไม่พร้อมหลายอย่างในวันที่เราเจอกันในสภาพที่ไม่เอื้อในการฝึกเลย
” I still open my door” ผมยังไม่ปิดโอกาสประตูแห่งความหวังของผม อเล็กซ์ส่ง message มาหาผม เขาขอบคุณและยืนยันว่าเขาจะกลับมาพบกับผมอีกแน่นอน
และ Alex ก็ทำตามสิ่งที่เขาพูดครับเขาจ่ายเงินซื้อชั่วโมงฝึกบิน simulator อีกครั้ง เขาติดต่อผมให้มาเป็นครูช่วยฝึกเขาอีกรอบ ในขณะที่ผมเดินทางไปพักผ่อนกับครอบครัว
ผมแจ้งเขาไปว่าคงต้องเป็นครูท่านอื่น แต่ Alex ยืนยันว่าเขาจะรอในวันที่ผมกลับมา
ในที่สุดเราสองคนก็ได้พบกันอีกครั้งในวันที่กรุงเทพฯฟ้าใสไม่มีอุปสรรคเหมือนครั้งก่อน ครั้งนี้เราทั้งคู่สามารถฝึกการบินได้อย่างมีประสิทธิภาพ ผมค่อนข้างมั่นใจว่า Alex ทำได้ดีกว่าครั้งก่อน
ในที่สุด”จุด 2 จุด” มันก็เชื่อมโยงกันถึงแม้ว่ามันจะดูห่างไกลกันเสียเหลือเกินในวันที่เรายังไปไม่ถึงความสำเร็จ
แต่ในวันนี้เมื่อ Alex มองย้อนกลับมาเขาจะเห็นการเชื่อมโยงของจุดที่เขาได้ใช้ความพยายามสะสมมันอย่างชัดเจน
วันนี้เขาได้เป็นนักบินของสายการบินคาเธ่ย์แปซิฟิคอย่างเต็มความภาคภูมิ เครื่องบินที่เขาบินคือโบอิ้ง 747-400 ที่เขาใฝ่ฝัน
ในวันที่การบินไทยประสบปัญหา Alex ส่งข้อความมาหาผมส่งแรงใจ ผมตอบกลับไปด้วยประโยคสั้นๆว่า แม้วันที่ฟ้าฝนไม่เป็นใจเราสองคนยังเดินลุยน้ำมาด้วยกันได้
วันนี้อุตสาหกรรมการบินอาจจะอยู่ในช่วงความยากลำบากแต่เราทั้งสองก็จะฝ่าฟันมันไปได้อีกเช่นเคย
ผมต้องขอบคุณ Alex ด้วยสำหรับประสบการณ์ที่ดีในชีวิตเขาเป็นอีกหนึ่งจุดของผมที่ผมสะสมไว้ วันนี้ผมมองย้อนกลับมามันทำให้ผมได้เข้าใจว่าทุกจุดในชีวิตมันมีความหมายและคุณค่าเสมอ ถึงแม้ว่าการเดินเชื่อมจุดมันจะเหนื่อยแต่อย่าหยุดที่จะค้นหาและสะสมทุกจุดในชีวิตเพราะมันมีความสำคัญกับชีวิตเรา
ขอให้การเดินทางระหว่างจุดของท่านในวันนี้
เป็นการเดินด้วยหัวใจที่มั่นคงไม่ละสายตาจากความฝันเหมือนเด็กหนุ่มในวันนั้น
ที่ชื่อว่า Alex นะครับ
กัปตันหมี
Rmk เรื่องราวของอเล็กซ์ได้รับการอนุญาตจากเจ้าตัวเรียบร้อยแล้วครับ
กัปตันหมี 