แรงที่แผ่วเบา

ทุกวันก่อนที่ชายหนุ่มจะไปทำงาน

สิ่งที่เขาทำเป็นประจำคือการ

โอบกอดลูกสาวพร้อมกับหอมแก้มเธอ 1 ครั้ง

และบอกเธอว่า”พ่อรักนู๋นะ”

สิ่งที่ดูเหมือนจะธรรมดาแต่มันกลับกลาย

เป็นวิถีชีวิตสำคัญประจำวันของสองพ่อลูก

เช้าวันหนึ่งเสียงคุณพ่อวิ่งลงมาจากบ้านด้วยความรีบร้อนมือขวาถือกระเป๋าเอกสารส่วนมือซ้ายก็ถือโทรศัพท์มือถือ ลูกสาวมองคุณพ่อด้วยสายตาแปลกๆ

“พ่อต้องรีบไปแล้วลูกวันนี้พ่อมีประชุมพ่อพลาดประชุมครั้งนี้ไม่ได้ ตั้งใจเรียนนะคะ”

แล้วชายหนุ่มก็รีบออกจากบ้านไป

เด็กน้อยมองตามคุณพ่อจนละสายตา เธอก้มลงทานอาหารเช้าอย่างช้าๆสายตาของเธอช่างเหม่อลอย เธอคิดในใจ”คุณพ่อลืมกอดและหอมแก้มนู๋” วันนี้สายตาของเธอดูช่างเศร้าหมองผิดกับทุกๆวันที่มันเป็นสายตาแห่งความสุขจากการที่กอดและได้รับการหอมแก้มจากคุณพ่อ

เธอจะก้มลงใส่ถุงเท้าเหมือนช่วงเวลานั้นจะผ่านไปอย่างช้าเหลือเกิน

ทันใดนั้น เสียงรถยนต์คันหนึ่งก็วิ่งมาจอดที่หน้าบ้านพร้อมเสียงเปิดประตูรถ เสียงฝีเท้าที่วิ่งเข้ามาในบ้านอย่างรีบเร่ง

ชายหนุ่มตัดสินใจขับรถกลับมา พร้อมเข้าไปกอดลูกสาวด้วยความรักสุดหัวใจและเขาไม่ลืมที่จะหอมแก้มเธอ พร้อมกล่าวว่า

“ขอโทษนะลูก พ่อคงรีบไปหน่อย พ่อรักหนูนะ”

เด็กหญิงยิ้มอย่างมีความสุขราวกับว่าเธอได้รับของรางวัลล้ำค่าที่เธอเฝ้ารอมานานนับปี

เป็นอีกหนึ่งวันที่ดีที่สุดของชีวิตเธอ

…..ผมเชื่อว่าชายหนุ่มน่าจะกลับไปประชุมไม่ทัน…..
“สมมุติจากนี้ไปสักอีกสิบห้าปี
ผมเขื่อว่าจะไม่มีใครจำได้ว่าชายหนุ่มพลาดการประชุมในวันนั้น“
แต่นับจากนี้ไปจะสิบห้าปีหรือมากกว่านั้น

รอยยิ้มและความทรงจำอันงดงามจะอยู่ในหัวใจดวงน้อยๆของลูกสาวของเขาตราบนานเท่านาน

แรงที่มีพลังมหาศาลกลับคือการกอดที่แผ่วเบาที่สุด