อย่าเป็นผู้นำ
“แบบแขกที่หิ้วกระเป๋าไปพักที่โรงแรม”
องค์กรหรือหน่วยงานจะมีปัญหา
ถ้ามีผู้นำแบบนี้ครับ
ผมอธิบายให้พวกเรานึกภาพง่ายๆ
ชายคนหนึ่งหิ้วกระเป๋าไปพักที่โรงแรม
เช็คอินเสร็จเรียบร้อยเปิดประตูห้องเข้ามา
กดรีโมทแอร์ ตั้งใจจะเปิดแอร์ให้เย็นฉ่ำ
ปรากฏว่ามันมีแต่ลมออกมาหาความเย็นไม่เจอ
เค้าจะทำอย่างไรครับ
แน่นอน พุ่งไปยกหูโทรศัพท์โทรไปหาพนักงาน
แล้วก็เริ่มบ่นและบ่น…และบ่น
พร้อมย้ำว่ารีบส่งคนมาแก้ไขให้ผมโดยด่วนเลย
ว่าแล้วก็ลงไปนั่งกินกาแฟรอที่ coffee shop ข้างล่าง รอจนพนักงานดำเนินการแก้ไขเสร็จ
จึงกลับไปที่ห้อง หวังจะอาบน้ำให้ชื่นใจ
ลองกดน้ำ น้ำกลับไหลไม่แรงอย่างที่ใจหวัง
ก็เข้าสู่ลูปเดิมครับยกหูโทรศัพท์บ่นๆๆ
เรียกช่างมาแก้ไขลงไปนั่งรอ
ถามว่าชายคนนี้ทำอะไรผิดไหม
ไม่เลยครับ ก็เขาเป็นแขกของโรงแรม
เขามีสิทธิ์ที่จะทำได้
แต่ถ้าเปลี่ยนบทบาทมาเป็นผู้นำล่ะ
เจอบางสิ่งไม่เป็นอย่างที่ใจหวัง
แล้วก็ตั้งหน้าตั้งตาบ่นและบ่น
สั่งการชี้นิ้วให้ไปแก้ไข
แล้วนั่งจิบกาแฟรอ
เราจะทำตัวเป็นแขกของโรงแรม
หวังว่าจะได้รับการเซอร์วิสจากทุกคน
แบบนี้ไม่ได้ครับ
เราต้องเปลี่ยนเป็นผู้นำแบบ “เจ้าของบ้าน”
บ้านของเรา มีอะไรที่ผิดพลาดบกพร่อง
เราต้องแก้ไขด้วยตัวเราเอง
ไม่บ่นไม่โทษใคร เพราะนี่คือบ้านของเรา ที่ที่เราต้องรับผิดชอบ ที่ที่เราต้องดูแล
ถ้าทุกคนมององค์กร หน่วยงานของเราเหมือนบ้าน
บ้านที่ทุกคนพร้อมจะดูแลแก้ไข ไม่บ่น ไม่ปัดความรับผิดชอบ ไม่เพิกเฉย
ไม่ใช่อะไรเสีย ก็โทรศัพท์เรียกช่าง
ใช้เงินแก้ไข แบบนี้องค์กรจะอยู่ไม่ได้ในระยะยาวครับ
ทุกเช้าเดินเข้าที่ทำงาน
อย่ามองว่าเราถือกระเป๋ามาเป็นแขกพักที่โรงแรมนะครับ มองว่าเรากำลังเดินเข้าบ้านหลังที่สองของเรา
ผู้นำที่เป็นเหมือนเจ้าของบ้าน
พนักงานทุกคนที่เป็นสมาชิกของบ้าน
บ้านจะน่าอยู่ถ้าทุกคนร่วมมือกันครับ
ขอบคุณแนวคิดดีๆจาก Podcast
“แปดบรรทัดครึ่ง”ของคุณต้องกวีวุฒิด้วยนะครับ
กัปตันหมี
Facebook : takeoff2life
Facebook : เรื่องเล่าสีขาว
กัปตันหมี : Line@ @leadertoday
Mystoryway.com
กัปตันหมี 